Teraz będzie krócej i tylko o Centrum Pompidou

Tym razem zacytuję przewodnik Pascala po Paryżu: ” ‘Chciałbym bardzo, by Paryż posiadał centrum kulturalne będące jednocześnie muzeum i ośrodkiem twórczości’ – tymi słowami w 1969 roku prezydent Pompidou zainicjował międzynarodowy konkurs na projekt centrum noszącego jego imię. Spośród 681 projektów wybrano propozycję Włocha Renzo Piano i Anglika Richarda Rogersa. Gmach centrum wzbudzał i nadal wzbudza bardzo gwałtowne polemiki, stanowi jednak nieodłączny element paryskiego pejzażu, a osiem milionów zwiedzających rocznie świadczy o jego niezwykłej popularności.

08.10.96-01- Centre Pompidou- schody

Architekci stworzyli budynek awangardowy, przynajmniej jak na lata 60. Jest to gigantyczny równoległościan o wymiarach 166 m na 60 m i wysokości 42 m, o stalowym szkielecie, przeszklonych ścianach i żywych, a raczej – mówiąc językiem potocznym – wściekłych barwach. By maksymalnie wykorzystać przestrzeń wewnątrz budowli, twórcy umieścili na zewnętrznych elewacjach wszystkie elementy nośne, ruchome schody oraz kanały wentylacyjne i cieplne.

08.10.96-02- Centre Pompidou-widok z lewej

Dzięki temu powierzchnia każdego z poziomów gmachu liczy 7.5 tys m kwadratowych. Kolory znajdujące się na zewnątrz kanałów odpowiadają ich funkcjom: niebieski zarezerwowany dla klimatyzacji, zielony dla instalacji wodnej, czerwony dla transportu, a żółty dla przewodów elektrycznych.

Wielkie ruchome schody, zainstalowane ukośnie na ścianie wychodzącej na plac, biegną w szklanym kanale o półkolistym sklepieniu. Nie ma w Polsce równie funkcjonalnego i sprawnie organizacyjnie rozwiązanego centrum kulturalnego. Beaubourg działa bardzo prężnie, obejmując  wszelkiego rodzaju inicjatywy kulturalne z zakresu wszystkich dziedzin współczesnej twórczości. Na parterze mieści się obszerne forum informacyjne, z czytelnią aktualnych wydawnictw (prasy codziennej, czasopism i książek). Na tym poziomie znajdują się także dwa pomieszczenia przeznaczone dla dzieci. W podziemiach urządzono sale konferencyjne i widowiskowe, na półpiętrze zaś usytuowane są galerie wystawowe, Instytut Wzornictwa Przemysłowego oraz kino Garance. Drugie piętro zajmuje Bibliotek Publiczna, której bogate zbiory umieszczono na trzech poziomach połączonych wewnętrznymi ruchomymi schodami.

08.10.96-03- Centre Pompidou-widok od frontu

08.10.96-06- Centre Pompidou

08.10.96-07- Centre Pompidou-widok z prawej

Biblioteka, udostępniona dla wszystkich chętnych bez względu na miejsce zamieszkania i narodowość ma niezwykle bogaty zbiór książek, filmów, diapozytywów oraz kaset do nauki prawie stu obcych języków, co najlepiej świadczy o woli popularyzacji wszelkich możliwych form kultury. Czwarte piętro zajmuje Muzeum Sztuki Współczesnej, na piątym natomiast, przeznaczonym na wielkie wystawy czasowe, znajdują się także kawiarnia, restauracja i taras, z którego podziwiać można Paryż oraz rozciągający się przed budynkiem plac, gdzie popisują się akrobaci i uliczni aktorzy oklaskiwani przez rozradowanych widzów.”

08.10.96-08- Centre Pompidou-w glebi kościół St.Merri

08.10.96-09- Centre Pompidou-plac przy kościele St.Merri